Το συναισθηματικό βάρος του να βαθμολογείσαι, είτε καλά είτε άσχημα

της  Linda Flanagan

Όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι γονείς, τα παιδιά αντιδρούν συναισθηματικά στους βαθμούς που παίρνουν –
πολύ περισσότερο από τον ενθουσιασμό που συνοδεύεται από ένα Α+ ή την απογοήτευση ενός Γ. Όταν η Jessie, μία μαθήτρια της 8ης τάξης πήρε έναν αχαρακτήριστα χαμηλό σκορ στο διαγώνισμα των ισπανικών, δεν ένιωσε μόνο ντροπιασμένη -“επειδή δεν είχα ξαναπάρει τόσο χαμηλό βαθμό”- αλλά και άχρηστη: “Δεν ένιωθα καλά με τον εαυτό μου”, είπε.

Ούτε κάθε σκορ στα  95%  είναι αιτία πανηγυρισμού, τουλάχιστον για τον Xavier McCormick, που είναι τώρα πρωτοετής στο κολέγιο. Στο λύκειο, όταν έπαιρνε υψηλούς βαθμούς με λίγη προσπάθεια ο McCormick ένιωθε αδιάφορος για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού. “Ένιωθα … εε…ήταν απλά ένας αριθμός εκείνη τη στιγμή”. Συνήθως, ο McCormick δεν δούλευε υπερβολικά για τους βαθμούς. Εστίαζε περισσότερο στη μάθηση παρά στην αναγκαστική επίλυση και της τελευταίας εργασίας στο σπίτι. “Δεν πρόκειται να το κάνω μόνο για πάρω βαθμό” είπε. “Προτιμώ να κοιμηθώ δύο ώρες περισσότερο”.  

Μία πιο τυπική ανταπόκριση των εφήβων στους βαθμούς και ιδιαίτερα στους χαμηλούς; Ο φόβος. “Οι φίλοι μου αγχώνονται τόσο πολύ με τους βαθμούς”, είπε η Jessie. “Όταν δεν τα πηγαίνουν καλά, η πρώτη τους αντίδραση είναι: “Οι γονείς μου θα με σκοτώσουν!”