Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησής μας, μερικές σκέψεις από το ηλεκτρονικό περιοδικό «ο Αναγνώστης» σχετικά με τον διδακτισμό στο ελληνικό παιδικό βιβλίο
της Βενετίας Αποστολίδου
Τελευταία πληθαίνουν οι φωνές που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την έξαρση του διδακτισμού στο ελληνικό παιδικό βιβλίο. Η Μαρίζα Ντεκάστρο στον Αναγνώστη (και στο νέο της άρθρο) και ο Γιάννης Παπαδάτος στo Bookpress έγραψαν αναλυτικά και πειστικά για τα προβλήματα της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας, για την έλλειψη φαντασίας και μορφικής πρωτοτυπίας, την αναπαραγωγή στερεοτύπων (όσο προοδευτικά κι αν είναι αυτά), με άλλα λόγια, τη διολίσθησή της στην ευκολία. Εκτιμώ πολύ την πολύχρονη τριβή και εποπτεία τους στο παιδικό βιβλίο και τα κείμενά τους με ανησύχησαν. Η ανησυχία μου μεγαλώνει όταν σκέφτομαι ότι ένας πολύ σοβαρός λόγος γι αυτή την εξέλιξη είναι ότι τα παιδικά βιβλία έχουν μπει τα τελευταία χρόνια στο σχολείο με διάφορους τρόπους: σχολικές βιβλιοθήκες (πολύ περισσότερες από παλιά), ευέλικτη ζώνη, προγράμματα φιλαναγνωσίας (όπου γίνονται ακόμα) αλλά και αξιοποίησή τους σε πολλά μαθήματα όπως η ιστορία, η γεωγραφία, η μελέτη περιβάλλοντος. Μήπως όμως, μαζί με την πόρτα των σχολείων, άνοιξε και η όρεξη του κέρδους χωρίς ταυτόχρονη εκλέπτυνση των κριτηρίων ή, ακόμη χειρότερα, χωρίς καθόλου κριτήρια ποιότητας; Θα ήθελα να πιάσω το θέμα όχι από την πλευρά της παραγωγής των βιβλίων – εξάλλου δεν έχω εποπτική εικόνα της – αλλά από την πλευρά της ανάγνωσης. Ποιες είναι εκείνες οι αναγνωστικές πρακτικές, στο σπίτι ή στο σχολείο, που ενθαρρύνουν την παραγωγή μέτριων και αδιάφορων παιδικών βιβλίων και ποιες είναι οι συνέπειες του διδακτισμού. Συνέχεια
Δίκτυο κριτικής στην εκπαίδευση 