Μεταφράζουμε ένα άρθρο της Valerie Strauss σχετικά με τον αριθμό των παιδιών στις σχολικές τάξεις (μέγεθος τάξης). Στην Ελλάδα, και όχι μόνο, κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο γύρω από την εκπαίδευση η «ρομαντική» λογική πως ο καλός δάσκαλος μπορεί να τα καταφέρει όλα (διαχείριση δύσκολων μαθητών, μαθησιακά αποτελέσματα, πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίας) πέρα από τις όποιες δυσχέρειες.
Αυτό συνοδεύεται με μία συνεχή υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Το μέγεθος των τάξεων έχει αυξηθεί σημαντικά λόγω των συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων και η νομοθετική ρύθμιση 25+2 ήρθε να σφραγίσει μια πραγματικότητα. Με δεδομένο, μάλιστα, πως κάθε χρόνο οι προσλήψεις σε εκπαιδευτικούς γίνονται όλο και δυσκολότερες παρατηρείται το φαινόμενο πολλές σχολικές τάξεις να λειτουργούν (ή καλύτερα να δυσλειτουργούν) στο όριο.
Προφανώς το μέγεθος της τάξης δεν είναι επαρκής συνθήκη για τη βελτίωση της εκπαίδευσης, αλλά σίγουρα είναι αναγκαία. Ο ΟΟΣΑ στην ανάλογη έκθεση του το 2012 ουσιαστικά αναπαράγει τον κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα, κάνοντας λόγο για βελτίωση της ποιότητας των εκπαιδευτικών. Σίγουρα η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών αποτελεί ακόμα μια προϋπόθεση. Αλλά το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Μάλλον το συμπληρώνει. Οι σύγχρονες παιδαγωγικές μέθοδοι (project, ομαδοσυνεργατική), αλλά και η απαιτούμενη πολλές φορές διαφοροποίηση της διδασκαλίας μπορούν να επιτευχθούν πολύ καλύτερα σε τάξεις μικρού μεγέθους.
Η έρευνα δείχνει ότι το μέγεθος της τάξης μετράει πολύ
της Valerie Strauss
Κάθε λίγο και λιγάκι κάποιος στην εκπαιδευτική πολιτική (Arne Duncan) ή στην εκπαιδευτική φιλανθρωπία (Bill Gates) ή στα ΜΜΕ (Malcolm Gladwell) θα πει κάτι σχετικά με το γιατί το μέγεθος της τάξης δεν είναι στην πραγματικότητα πολύ σημαντικό, διότι ένας σπουδαίος δάσκαλος μπορεί να χειριστεί ένα τσούρμο παιδιά.
Στην πραγματικότητα, όχι.
Δίκτυο κριτικής στην εκπαίδευση 